O sanktuarium
Kościół w Terliczce wznoszono w latach 1984-1988. Inicjatorem pomysłu był pochodzący z tej miejscowości zakonnik kapucyński o. Włodzimierz Lech. Kamień węgielny pod budowę poświęcił bp Ignacy Tokarczuk 13 października 1985 r.. Świątynię pw. Matki Bożej z Fatimy konsekrował 13 października 1991 r. bp Edward Frankowski, natomiast dokładnie rok później erygowana była przez bpa Kazimierza Górnego. Miejsce to powierzył Krakowskiej Prowincji Zakonu Braci Mniejszych Kapucynów. 4 czerwca 1999 r. nadał parafii drugiego patrona, św. Ojca Pio.
Dwupoziomowy kościół podzielony jest na górny i dolny. Pierwszy z wymienionych to tzw. „Komnata Matki Bożej”. Wystrój maryjnego ołtarza ma nawiązywać do objawień fatimskich. Drugi dolny zwie się Kaplicą Ojca Pio. W jej centrum mieszczą się relikwie świętego. W świątyni znajduje się replika krzyża z San Giovanni Rotondo, przed którym Ojciec Pio otrzymał stygmaty, Jego obraz, figura, a także kwiaty z ołtarza papieskiego z beatyfikacji i kanonizacji oraz pomnik świętego. Z tego powodu czasami sanktuarium nazywa się polskim San Giovanni Rotondo
Przy kościele ustawione są figury pastuszków z Fatimy oraz krzyż milenijny. W murowanym ogrodzeniu klasztornym z krużgankami mieści się Droga Krzyżowa oraz Stacje Różańcowe i Fatimskie.
13 maja 2005 r. bp Kazimierz Górny wydał dekret ustanawiający sanktuarium w Terlicze.
Obiektem szczególnego kultu jest figurka Matki Bożej Fatimskiej, umieszczona w ołtarzu głównym kościoła górnego w Terliczce. Statuę ufundował, a także poświęcił 13 maja 1998 r. ks. Ireneusz Skubiś, redaktor naczelny tygodnika „Niedziela”.
Odpusty
- 13.05 – Matki Bożej Fatimskiej,
- 23.09 – św. o. Pio.
Kult sanktuaryjny
Sanktuarium w Terliczce szerzy kult Matki Bożej Fatimskiej i św. Ojca Pio. Kościół stanowi dziękczynne wotum dla Pani z Fatimy za ocalenie życia papieża Jana Pawła II po zamachu 13 maja 1981 r.
13 maja 1997 r., w 80-tą rocznicę objawień fatimskich bp Kazimierz Górny zalecił odprawianie pokutnych nabożeństw fatimskich, odgrywających ważną rolę do dziś. Odprawiane są w każdy trzynasty dzień miesiąca od maja do października. Do rozwoju kultu św. Ojca Pio przyczyniło się duszpasterstwo franciszkańskie. Również każdego miesiąca mają miejsce nabożeństwa do św. Ojca Pio. W księdze intencyjnej wierni zapisują podziękowania za otrzymane łaski. Inną formą wdzięczności są coraz liczniej składane wota. Ruch pielgrzymkowy z Polski, a nawet z zagranicy wciąż się rozwija.
Odpust ku czci Ojca Pio przybiera formę triduum i rozpoczyna się 21, a kończy uroczystościami 23 września. Odpust ku czci Matki Bożej Fatimskiej ma miejsce 13 maja.
Św. Ojciec Pio
Urodził się 25 maja 1887 w Pietrelcinie jako Francesco Forgione.
Już w dzieciństwie szukał samotności i często oddawał się modlitwie i rozmyślaniu. Gdy miał 5 lat, objawił mu się po raz pierwszy Jezus. W wieku 16 lat Franciszek przyjął habit kapucyński i otrzymał zakonne imię Pio. Rok później złożył śluby zakonne i rozpoczął studia filozoficzno-teologiczne. W 1910 r. przyjął święcenia kapłańskie. Już wtedy od dawna miał poważne problemy ze zdrowiem. Po kilku latach kapłaństwa został powołany do wojska. Ze służby został zwolniony ze względu na zły stan zdrowia. Pod koniec lipca 1916 r. przybył do San Giovanni Rotondo i tam przebywał aż do śmierci. Był kierownikiem duchowym młodych zakonników.
20 września 1918 r. podczas modlitwy przed wizerunkiem Chrystusa ukrzyżowanego o. Pio otrzymał stygmaty. Na jego dłoniach, stopach i boku pojawiły się otwarte rany – znaki męki Jezusa. Wkrótce do San Giovanni Rotondo zaczęły przybywać rzesze pielgrzymów i dziennikarzy, którzy chcieli zobaczyć niezwykłego kapucyna. Stygmaty i mistyczne doświadczenia o. Pio były także przedmiotem wnikliwych badań ze strony Kościoła. W związku z nimi o. Pio na 2 lata otrzymał zakaz publicznego sprawowania Eucharystii i spowiadania wiernych. Sam zakonnik przyjął tę decyzję z wielkim spokojem. Po wydaniu opinii przez dr. Festa, który uznał, że stygmatyczne rany nie są wytłumaczalne z punktu widzenia nauki, o. Pio mógł ponownie publicznie sprawować sakramenty.
Ojciec Pio był mistykiem. Często surowo pokutował, bardzo dużo czasu poświęcał na modlitwę. Wielokrotnie przeżywał ekstazy, miał wizje Maryi, Jezusa i swojego Anioła Stróża. Bóg obdarzył go również darem bilokacji – znajdowania się jednocześnie w dwóch miejscach. Podczas pewnej bitwy w trakcie wojny, o. Pio, który cały czas przebywał w swoim klasztorze, ostrzegł jednego z dowódców na Sycylii, by usunął się z miejsca, w którym się znajdował. Dowódca postąpił zgodnie z tym ostrzeżeniem i w ten sposób uratował swoje życie – na miejsce, w którym się wcześniej znajdował, spadł granat.
Włoski zakonnik niezwykłą czcią darzył Eucharystię. Przez długie godziny przygotowywał się do niej, trwając na modlitwie, i długo dziękował Bogu po jej odprawieniu. Odprawiane przez o. Pio Msze święte trwały nieraz nawet dwie godziny. Ich uczestnicy opowiadali, że ojciec Pio w ich trakcie – zwłaszcza w momencie Przeistoczenia – w widoczny sposób bardzo cierpiał fizycznie. Kapucyn z Pietrelciny nie rozstawał się również z różańcem.
W 1922 r. powstała inicjatywa wybudowania szpitala w San Giovanni Rotondo. Ojciec Pio gorąco ten pomysł poparł. Szpital szybko się rozrastał, a problemy finansowe przy jego budowie udawało się szczęśliwie rozwiązać. „Dom Ulgi w Cierpieniu” otwarto w maju 1956 r. Kroniki zaczęły się zapełniać kolejnymi świadectwami cudownego uzdrowienia dzięki wstawienniczej modlitwie o. Pio. Tymczasem zakonnika zaczęły powoli opuszczać siły, coraz częściej upadał na zdrowiu. Zmarł w swoim klasztorze 23 września 1968 r. Na kilka dni przed jego śmiercią, po 50 latach, zagoiły się stygmaty.
W 1983 r. rozpoczął się proces informacyjny, zakończony w 1990 r. stwierdzeniem przez Kongregację Spraw Kanonizacyjnych jego ważności. W 1997 r. ogłoszono dekret o heroiczności cnót o. Pio; rok później – dekret stwierdzający cud uzdrowienia za wstawiennictwem o. Pio. Św. Jan Paweł II dokonał beatyfikacji o. Pio w dniu 2 maja 1999 r., a kanonizował go 16 czerwca 2002 r.
