O Sanktuarium
W 1504 roku Aleksander Jagiellończyk ufundował klasztor Bernardynów w Budysławiu. Wtedy w kompleksie klasztornym istniał jedynie kościół drewniany. Murowana świątynia, powstała w latach 1633-1643, jednak nie zachował się on do dziś. Obecny kościół późnobarokowy powstał w latach 1767-1783, a starszy kościół został wkomponowany w nową świątynię – obecnie jest to kaplica świętej Barbary. Razem z powstaniem nowego kościoła powstały także nowe zabudowania klasztorne i szkoła, która była prowadzona przez zakonników. Cały kompleks zaprojektował Józef Fontana.
Klasztor działał do 1858 roku – został on następnie zlikwidowany na polecenie władz carskich. W 1864 roku budynki, w których wcześniej mieszkali zakonnicy zostały przejęte przez rosyjskie wojsko. Zostały one całkowicie rozebrane pod koniec XIX wieku, ale mimo to kościół pozostawał nieprzerwanie czynny. Świątynia była ośrodkiem kultu wizerunku Matki Boskiej Budsławskiej, który pozostawał silny także w dwudziestoleciu międzywojennym, po czym zamarł w okresie radzieckim i został wznowiony w 1992 roku.
Cudowny obraz
Cudowny obraz Matki Bożej Budsławskiej pojawił się w kościele w 1613 r. W 1598 r. obraz zaczął być własnością wojewody mińskiego Jana Paca, który szczególnie czcił malowidło i zabierał je wszędzie ze sobą. Po śmierci właściciela, w 1610 r. obraz dostał kapelan wojewody Izaak Sołokaj, późniejszy wikariusz w Dołhinowie.
W 1613 roku Sołokaj, wzruszony nabożeństwami Wielkiego Czwartku i Wielkiego Piątku w budsławskiej świątyni uległ namowom ojców bernardynów i ofiarował obraz kościołowi.
Umieszczony w drewnianym kościele od samego początku był czczony przez prostych ludzi i wkrótce wsławił się licznymi cudami i łaskami. W 1635 r. został przeniesiony na ołtarz główny. Pierwszy cud odnotowano w 1617 r., kiedy to odzyskał wzrok pięcioletni niewidomy chłopak Jozafat Tyszkiewicz, później znany ojciec karmelita.
Najstarsi mieszkańcy Budsławia są przekonani, że dzięki opiece Matki Boskiej sanktuarium nie doznało w czasie II wojny światowej żadnych zniszczeń. Pomimo, że jest ona z daleka widoczna, nigdy nie spadł na nią ani jeden pocisk. Najbliższa bomba, która spadła na Budsław eksplodowała czterysta metrów od sanktuarium, nie wyrządzając mu żadnych szkód.
Nie powiodła się też próba wysadzenia sanktuarium przez oddział NKWD. Mieli oni wysadzić Sanktuarium 2 lipca 1941 r. w główne święto Matki Bożej Budsławskiej. Bojcy podłożyli ładunki, ale nie zdążyli ich uruchomić, bo Niemcy wkroczyli do miasteczka zanim podłączono detonator.
W czasach sowieckich do 1946 r. sanktuarium było zamknięte, ale ludzie modlili się pod jego drzwiami, co sprawiło, że władze zgodziły się, by wznowiło działalność. Zrobiły to, by uspokoić opinię publiczną. Jeden z członków sielrady podjął się bowiem zniszczenia Cudownego Obrazu Matki Bożej Budsławskiej, ale gdy przystąpił do wykonania zadania, padł jak rażony piorunem. Gdy oprzytomniał, okazało się, że dostał pomieszania zmysłów i zmarł.
Przez wiele lat parafia była pozbawiona proboszcza, dojeżdżali do niej (często potajemnie) księża z innych parafii. Jednym z nich był ks. Stanisław Kuczyński.
Przydatne informacje:
Odpusty: 2 lipca, 15 sierpnia
Msza Święta:
w niedziele i święta 10.30, 12.00
w dzień powszedni 08.00
