Żadne inne znane nam miasto na świecie nie ma tak długiej historii jak Jerycho, choć w tej historii nie wszystko do końca zostało wyjaśnione. W ostatnim etapie wędrówki do Ziemi Obiecanej Izraelici według Księgi Jozuego zatrzymali się za Jordanem na wysokości Jerycha. Stamtąd Jozue posłał szpiegów, którzy mieli spenetrować miasto stojące im na drodze (Joz 2,1-21). Po przebyciu Jordanu w pobliżu Jerycha Jozue miał widzenie Wodza zastępów Pańskich, co stanowiło przygotowanie do podjęcia decyzji o zdobywaniu miasta (Joz 5,13-15). Opis zdobycia miasta i obłożenia go klątwą zawiera fragment Księgi Jozuego (Joz 6,1-26). Księga Królewska mówi o odbudowaniu Jerycha (1 Krl 16,34). Odbudowane Jerycho staje się miejscem działalności proroków Eliasza i Elizeusza. Za Jordanem w pobliżu Jerycha Eliasz został zabrany do nieba (2 Krl 2,4-18). W Jerychu Elizeusz dokonał uzdrowienia wody zgodnie ze słowami Jahwe (2 Krl 2,19-22).
Kolejne relacje biblijne związane z Jerychem odnoszą się do działalności Jezusa. Spotkanie z celnikiem Zacheuszem (Łk 19, 1-10) i uzdrowienie niewidomego (Mk 10,46-52; Łk 18,35-43; Mt 20,29-34).
Nazwa, „Jerycho” może pochodzić od kananejskiego boga księżyca „Jaracha”, albo od hebrajskiego słowa „reah” oznaczającego zapach. Z tym ostatnim znaczeniem wiąże się arabska nazwa miasta „Ariha”. Jerycho jest miastem, które leży najniżej na całej kuli ziemskiej (ok. 250 m p. p. m.), jest największą oazą Wschodu, a równocześnie jest miejscem na którym znajdują się ślady najstarszego znanego nam miasta, pochodzące z ósmego tysiąclecia przed Chrystusem. Historia Jerycha ma więc już dziesięć tysięcy lat.
Najstarsze osadnictwo zlokalizowane było w pobliżu źródła as Sultan, które chrześcijanie nazywali, „Zródłem Elizeusza” w nawiązaniu do biblijnego opowiadania o uzdrowieniu wody przez proroka. Znajduje się tu sztucznie uformowane wzgórze, zwane, „Tel as Sultan”, kryjące w sobie pozostałości wielu warstw budownictwa, nakładających się przez całe wieki w okresie od 8000-1560 roku przed Chrystusem. Pierwsi mieszkańcy żyli w domach postawionych na planie koła, na płytko wpuszczonych fundamentach. Następne budowle były trwałe, budowano mury obronne i fortece.
Prace archeologiczne rozpoczął tu uczony austriacki E. Selin w 1907 roku, były one kontynuowane przez panią K. M. Kenyon w latach 1952-1958. Pozwoliły na poznanie długiej historii Jerycha, odkryto warstwy zasiedleń miejskich z różnych epok. Większość uczonych jest zdania, ze nie znaleziono pozostałości z czasów, do których odnoszą się dzieje Jozuego i zdobycia Kanaanu przez Izraelitów. Czy zostały one zupełnie zniszczone, czy może znajdowały się w innym miejscu – to nadal otwarty problem archeologiczny. Mogły być w innym i nieznanym nam jeszcze miejscu, gdyż Jerycho zmieniało swoją lokalizację. Jerycho czasów herodiańskich, przeżywające wówczas okres swojej świetności znajdowało się na północ od najstarszego osadnictwa. Miasto bizantyjskie i krzyżowców znajdowało się znów w innym miejscu niż znajduje się obecnie. Po długim okresie stagnacji, w osiemnastym wieku powstała tu mała wioska, a miasto zostało odbudowane przez anglików po 1918 roku. Obecnie Jerycho się rozbudowuje, jest bowiem centralnym miastem Zachodniego Brzegu Jordanu i siedzibą Władz Autonomii Palestyńskiej. Tu Kustodia Ziemi Świętej założyła w 1924 roku hospicjum i kościół pod wezwaniem Dobrego Pasterza. Znajduje się on naprzeciw kościoła ortodoksyjnego i meczetu.
Na terenie obecnego miasta pokazuje się wspaniałą sykomorę, przy której pielgrzymi przypominają sobie wydarzenie z Zacheuszem (Łk 19,1-10). Trzeba pamiętać, że sykomora, na którą wszedł naczelnik celników znajdowała się w ówczesnym mieście, to znaczy kilka kilometrów na północ, gdzie można zobaczyć ruiny bramy miejskiej, przy których znów przypominamy sobie uzdrowionego Bartymeusza (Mk 10,46-52).
źródło: „W Ojczyźnie Chrystusa”
Warto przeczytać
Jerycho – najstarsze miasto świata: https://kosciol.wiara.pl/doc/492173.Jerycho-najstarsze-miasto-swiata
