Plac świątynny, dziś święte miejsce islamu, pierwotnie był terenem świątyni Izraela. Bóg Izraela początkowo nie posiadał trwałej świątyni, a znak Jego obecności wśród ludu – Arka Przymierza — przebywała w przenośnym namiocie, a później w różnych miejscowościach, przeważnie w Szilo. Dopiero Dawid postanowił zbudować centralną świątynię, gdy po zdobyciu Jerozolimy i utrwaleniu swej władzy zbudował dla siebie pałac cedrowy. Prorok Natan stwierdził, że Dawid nie będzie mógł zbudować tej świątyni, ale zbuduje ją jego następca, natomiast Księga Kronik szeroko opowiada o przygotowaniach, jakie Dawid miał powziąć dla zgromadzenia materiałów do tej budowy. Dawid również nabył od Arauny Jebusyty klepisko na górze Moria i postawił tam ołtarz. W tym miejscu Salomon zbudował Dom dla Boga Jahwe.
Góra Moria znajdowała się na północ od Miasta Dawidowego, jak określano wówczas Jerozolimę, zajmującą jedynie wzniesienie południowo-wschodnie. Na tej górze Abraham miał niegdyś złożyć Bogu krwawą ofiarę ze swego jedynego syna, Izaaka i tu Bóg, przekonawszy Się O posłuszeństwie Patriarchy, powstrzymał jego rękę i przyjął ofiarę z barana zaplątanego w pobliskie krzaki. Ta góra po wiekach miała stać się Górą Świątynną, miejscem jedynej legalnej świątyni Izraela.
Jej budowy i poświęcenia dokonał Salomon. W przepięknej modlitwie prosił Boga, aby każdy, kto przyjdzie na to miejsce, doświadczył Bożego błogosławieństwa. Niestety, w ciągu burzliwych dziejów Izraela przybywali na to miejsce nie tylko ci, którzy szukali tu Boga i Jego błogosławieństwa. Wielokrotnie świątynia, jej bogate wyposażenie i skarby w niej złożone stawały się łupem nieprzyjaciela, a także były zabierane przez własnych królów na spłacenie ciążącego na nich i na narodzie haraczu.
Gorzej było jednak, gdy dotykała świątynię oziębłość religijna i brak wierności wobec zawartego z Bogiem przymierza. Lekceważono wtedy porządek składanych ofiar, lud ich nie przynosił, albo przynosił jedynie w zewnętrznym geście bez wewnętrznego spotkania się z Bogiem, a kapłani niedbale sprawowali swoją służbę, dbając jedynie o zagarnięcie dla siebie składanych w świątyni darów. Dlatego też od czasu do czasu niektórzy królowie podejmowali reformę religijną, w ramach której odnawiali kult świątynny, a także musiano zadbać o restaurację samej świątyni, której groziła ruina. W tym dziele wyróżnili się zwłaszcza Ezechiasz i Jozjasz.
Za panowania tego ostatniego w czasie porządkowania świątyni odnaleziono zwój, zawierający przepisy Prawa. Po przeczytaniu treści tego zwoju król i jego otoczenie rozdarli szaty na znak żałoby, przekonali się bowiem, jak daleko naród w swoim postępowaniu odszedł od Bożego Prawa i byli świadomi, że taki stan może doprowadzić do klęski. Przestrzeganie bowiem Prawa było warunkiem Bożego błogosławieństwa i zapewniało godne życie człowieka. Odnalezione Prawo stało się podstawą reformy religijnej, która jednak po tragicznej śmierci Jozjasza, poległego w walce z wojskami faraona Necho pod Megiddo, została zastopowana i odżyła dopiero wśród wygnańców w ziemi babilońskiej. Naród, pogrążający się coraz bardziej w odstępstwie od Prawa Bożego, równocześnie żywił zwodniczą nadzieję, że mając u siebie Dom Pana nie może doznać żadnego nieszczęścia, chociaż tego Domu nie szanował, wprowadzając nawet na dziedzińce świątynne kulty obcych bogów, o czym czytamy w Księdze Ezechiela.
W tej sytuacji przyszła kara Boża w postaci najazdu Babilończyków i w roku 586 przed Chrystusem świątynia jerozolimska została zburzona, a naród uprowadzony do niewoli. Dopiero po kilkudziesięciu latach wygnańcy mogli powrócić do Jerozolimy i rozpoczęli trudną odbudowę swego kraju, a także świątyni. Po wielu przeszkodach zewnętrznych i wewnętrznych w roku 516 na miejscu pierwszej świątyni stanęła druga, o wiele uboższa. Ona to towarzyszyła dalszym losom narodu, a przede wszystkim w czasie prześladowań ze strony Antiocha IV Epifanesa w pierwszej poł. II wieku przed Chrystusem została sprofanowana i zamieniona na świątynię Zeusa. Po trzech latach Juda Machabeusz odbił świątynię, a na pamiątkę nowego poświęcenia ustanowiono specjalne święto.
Tę świątynię rozbudował i upiększył obcy i okrutny władca, Herod Wielki, a jej rozbudowa trwała jeszcze w czasach Jezusa. Na dziedzińcach tej rozbudowanej świątyni nauczał i działał Jezus. Jego posłannictwo nie zostało jednak przyjęte przez naród i dlatego świątynia wraz z całą Jerozolimą została zburzona przez Rzymian w 70 roku. Tak zakończyła się historia świątyni jerozolimskiej, historia Bożych darów i ludzkiej niewierności, historia, która wiele powinna nas nauczyć.
Plac, mający ok. 500 m długości i 300 m szerokości, po roku 70 pozostawał przez kilka wieków pusty jako miejsce przeklęte przez Boga. Dopiero muzułmanie po zajęciu Jerozolimy w roku 638 przywrócili temu miejscu rangę świętości, ale związanej już z inną religią. Na to miejsce, według podań muzułmańskich, miał przybyć Mahomet i stąd miał wstąpić do nieba. Stąd cały plac świątynny zostanie nazwany, al-Haram asz-Szarif”, to znaczy „Czcigodny dziedziniec”. Wstąpienie Mahometa do nieba miało nastąpić ze skały, która znajduje się na wierzchołku świątynnej góry Moria. Ta skała miała wznosić się razem z Prorokiem, ale anioł Gabriel ją powstrzymał.
W ten sposób plac świątynny w Jerozolimie stał się muzułmańską świętością i po wielu wiekach istnienia jako rumowisko postawiono na nim budowle sakralne. Pierwszym meczetem był raczej prowizoryczny budynek, postawiony na rozkaz kalifa Omara, który przybył do Jerozolimy, aby przyjąć jej kapitulację. Pod koniec VII i na początku VIII wieku zabudowa placu świątynnego uległa radykalnej przemianie. W latach 687-691 na rozkaz kalifa Abd al-Malika z dynastii Ommajadów zbudowano wspaniały meczet, zwany „Kopułą Skały”, którym obudowano skałę, związaną z tradycjami o Mahomecie. Za następnego kalifa, al-Walida, w latach 705-715 zbudowano na dniowej części placu meczet „al-Aqsa”. Nazwa ta oznacza,, odległy” i nawiązuje do wzmianki Koranu o podróży Mahometa do Odległego Meczetu. Początkowo cały teren placu świątynnego jako miejsce uświęcone obecnością Proroka w największej odległości od Mekki, nosił tę nazwę, którą następnie przeniesiono na budowlę wzniesioną na tym terenie, który pozostał dla muzułmanów trzecią świętością po Mekce i Medynie
źródło: „W Ojczyźnie Chrystusa”
Media
