„Syjon” początkowo oznaczał twierdzę Jebusytów, znajdującą się na południowo wschodnim wzgórzu Jerozolimy. Po zdobyciu tej twierdzy przez Dawida, nazwana została ona, „Miastem Dawidowym”, a nazwą „Syjon” określano całe centrum życia politycznego i religijnego (po sprowadzeniu Arki Przymierza), które znajdowało się w ramach Dawidowych zabudowań. Kiedy Król Salomon zbudował świątynię, na wzgórze świątynne (Góra Moria) rozciągnięto również nazwę „Syjon”. Całą Jerozolimę także nazywano Syjonem, używając obu nazw zamiennie.
Oznaczając siedzibę teokratycznej monarchii Dawida i świątynię, jako miejsce zamieszkania Boga wśród swego ludu, nazwa „Syjon” w teologii Starego Testamentu straciła swoje znaczenie geograficzne, a stała się wielkością teologiczną, synonimem za królowania i zamieszkania Jahwe pośród swego ludu. Ponieważ rzeczywistość historyczna nie odpowiadała teologicznemu ideałowi, Syjon stał się przedmiotem zapowiedzi odnoszących się do mesjańskiej przyszłości, kiedy treść, związana z tą nazwą, stanie się rzeczywistością.
Nowy Testament podejmuje starotestamentalną teologię i dostrzega w Kościele realizację zapowiedzi odnoszących się do Syjonu. Kościół tu na ziemi jest miejscem królowania Boga i Jego zamieszkania wśród ludu. Zapowiedź realizuje się w pełni w sposób duchowy. Spełniają się zapowiedzi.
Kościół jest więc Świętym Syjonem. Jak kiedyś nazwa geograficzna nabrała znaczenia teologicznego, tak wśród chrześcijan jerozolimskich rzeczywistość teologiczna została umiejscowiona. Miejsce szczególnie ważne dla Kościoła, miejsce Wieczernika, w którym Jezus spożył z uczniami Ostatnią Wieczerzę, ustanowił Najświętszy Sakrament i kapłaństwo oraz ukazał się jako Zmartwychwstały, miejsce na którym Duch Święty zstąpił na apostołów i w którym zbierał się pierwotny Kościół jerozolimski, zostało nazwane Syjonem, Tak więc u chrześcijan południowo-zachodnie wzgórze Jerozolimy nazywa się Syjonem, a dla odróżnienia od desygnatu pierwotnej nazwy Syjonem Chrześcijańskim.
źródło: „W Ojczyźnie Chrystusa”
