Bazylika znajdująca się w Svatá Hora (Święta Góra) w miejscowości Příbram (Przybram) w Czechach jest najbardziej znanym Sanktuarium Maryjnym w Czechach. Jest to rozległy, wczesnobarokowy kompleks budynków z wieloma wieżami, który swoją zewnętrzną prostotą i narożnymi kaplicami, przypominającymi obronne baszty, sprawia wrażenie grodu – twierdzy Maryi Panny, której jest poświęcony. Święta Góra leży w centrum kraju i jest też określana jako duchowe serce Czech.
„Figura Maryi Panny ze Świętej Góry otoczona jest legendami. Balbin podaje za starymi świadectwami, opierającymi się o ustną tradycję, że figurę wyrzeźbił sam Arnost z Pardubic i umieścił ją na ołtarzu w wykuszu kaplicy swojego zameczku, znajdującego się w mieście (zameczek z kaplicą zachował się do dzisiaj). W czasie wojen husyckich rzeźbę najprawdopodobniej ukryli górnicy w kopalni, potem znajdowała się ona w kościele św. Jakuba na rynku miasta, w końcu w szpitalnym kościele św. Jana Ewangelisty. Czescy górnicy przenieśli stąd figurę Matki Bożej wraz z figurą św. Elżbiety Duryńskiej do kapliczki na Świętej Górze i umieścili ją w bocznym ołtarzu, przy południowej ścianie.
Cudowna figura Matki Bożej ze Świętej Góry jest z pewnością gotycka, ale jej dokładniejsze datowanie utrudniają ludowe elementy stylu ekspresyjnego. Figura niewątpliwie została wykonana przez artystę rodzimego. Wpisuje się ona w początki rzeźbiarskiej tradycji górników z Příbramu. Przypisywanie autorstwa Arnoštowi z Pardubic, jak i dokładne określenie daty powstania figury, bez poparcia historycznymi źródłami, pozostanie dalej w sferze domysłów.Kapliczką opiekowali się pustelnicy, którym to zadanie powierzało miasto. Mieszkali oni w ogrodzonych, prostych domkach stojących w pobliżu na północnej stronie wzgórza. (..)Podczas najazdu Sasów na Czechy w 1631 r. Świętą Górę spotkał dotkliwy cios. Zakwaterowała się tutaj część wojska, a z kapliczki zrobiono stajnię dla koni. Żołnierze spalili wszystko, co tylko można było spalić, pozostawiając jedynie figury na ołtarzach. Zdewastowana i sprofanowana kapliczka stała się symbolem upadku ojczyzny i narodu.
W tym czasie w Pradze zaszło wydarzenie, którego wpływu na Świętą Górę nikt nie mógł przewidzieć. Niewidomemu człowiekowi, Janowi Procházce, przez kilka dni powtarzał się sen ze wskazaniem, aby szedł na Świętą Górę i prosił Matkę Bożą o przywrócenie wzroku. Powtarzanie się i natarczywość snu przymusiły go do działania. Wybrał się więc w drogę, w której towarzyszył mu dziesięcioletni wnuk. Do Příbramu przybyli 10 VI 1632 r. Pustelnia nie była zajęta. Po kilku dniach ustawicznych modlitw i próśb do Maryi stał się cud – Procházka rzeczywiście przejrzał, tak jak było mu to obiecane we śnie. Jego uzdrowienie na podstawie zeznań świadków oraz orzeczeń lekarskich, tak jak tego wymagały kościelne przepisy, uznano za cud.
To niezwykłe wydarzenie obudziło nadzieję, której w tym czasie ludzie najbardziej potrzebowali. Wiadomość o nim rozeszła się bardzo szybko i dotarła aż do dworu cesarza. Ferdynand II, w 1634 r., przybył razem z synem do prostej kapliczki, aby oddać hołd Matce Bożej ze Świętej Góry. Cud ten stał się głównym, przełomowym wydarzeniem w historii sanktuarium. Po wizycie cesarza zainteresowanie tym miejscem zaczęła przejawiać okoliczna szlachta. Otoczyła to miejsce swoją troską i opieką: kapliczka została odnowiona, wstawiono drzwi i okna, dobudowano sufit, wyposażono ją w ławki i organy – dobroczyńców i czcicieli Matki Bożej przybywało.”
źródło: oficjalna strona internetowa
22 czerwca 1732 figurka Matki Bożej została koronowana na prawie papieskim. Główną uroczystością w Sanktuarium jest tzw. Koronacja, która odbywa się co roku w trzecią niedzielę po uroczystości Zesłania Ducha Świętego. Odpust jest obchodzony w pierwszą niedzielę po uroczystości Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny.
