Drugim obiektem sakralnym na tym terenie jest kaplica Skazania na śmierć. Stoi ona także wzdłuż muru oddzielającego dziedziniec klasztorny od ulicy, po drugiej jego stronie, naprzeciw kaplicy Biczowania. Miejsce to przypomina wydanie wyroku, skazującego Jezusa na śmierć i nałożenie Mu na ramiona drzewa krzyża.
Kaplica została odbudowana w roku 1904 na miejscu bizantyjskiego sanktuarium i zachowuje jego plan. Jest to zatem kwadrat o boku długości 10 m z absydą od strony wschodniej. Osiem witraży dużej kopuły przedstawia aniołów, którzy trzymają narzędzia Męki Pańskiej. W czterech bocznych kopułach jest także po osiem witraży z ornamentacją geometryczną i roślinną. W ścianach bocznych są dwa witraże. Jeden przedstawia Piłata umywającego ręce, a drugi Jezusa, któremu narzucają na ramiona drzewo krzyża.
Nad ołtarzem głównym jest płaskorzeźba przedstawiająca scenę skazania. Piłat umywa ręce, Jezus odchodzi sprzed jego tronu, a słudzy trzymają już krzyż. Nad sceną umieszczony jest napis: „Tu Chrystus oddał się sądzącemu Go niesprawiedliwie”. Po obu stronach głównego ołtarza znajdują się ołtarze boczne. Na ołtarzu po stronie prawej jest figura Jezusa dźwigającego krzyż, a po stronie lewej figura Jezusa ze związanymi rękoma, w czerwonym płaszczu i koronie cierniowej. Jest to scena „Ecce Homo” (Oto Człowiek). Naprzeciw drzwi wejściowych, które umieszczone są w ścianie północnej, jest płaskorzeźba przedstawiająca spotkanie Jezusa (bez krzyża) z Matką.
W tej kaplicy zaczyna się kamienna posadzka, która stanowiła kiedyś część Lithostrotos. Dalsza część tej posadzki znajduje się pod klasztorem Panien Syjońskich. Tam na kamieniu wyryte są linie, służące żołnierzom do zabawy w króla. Przypomina to scenę wyśmiania Jezusa jako króla i ukoronowania Go cierniową koroną.
Obie kaplice znajdują się na terenie klasztoru franciszkańskiego zwanego „Fragellazione” czyli Biczowanie. Od 1927 roku znajduje się tu „Studium Biblicum Eranciscanunm?, w którym kształci się specjalistów w dziedzinie nauk biblijnych, zwłaszcza dla zakonu Braci Mniejszych. Szkoła specjalizuje się w archeologii biblijnej i wydaje wiele publikacji. Od roku 1960 stanowi sekcję biblijną „Pontificium Athenaeum Antonianum” w Rzymie. Większa część klasztoru powstała w latach 1928-29, w roku 1959 dobudowano bibliotekę, a w roku 1990 budynek odnowiono.
W klasztorze znajduje się także muzeum. Powstało ono w roku 1902 przy klasztorze Najświętszego Zbawiciela i zostało przeniesione w to miejsce w 1924 roku. Muzeum zawiera bogate zbiory archeologiczne. Studium, znajdująca się przy nim biblioteka i muzeum stanowią liczący się ośrodek naukowy.
źródło: „W Ojczyźnie Chrystusa”
