„W 1969 roku klasztor wkroczył w erę odnowy, zarówno duchowej, jak i architektonicznej, wraz z przybyciem dwunastu mnichów pod duchowym przewodnictwem ojca Matty El Meskeena . Mnisi ci spędzili poprzednie dziesięć lat, żyjąc razem w całkowitej izolacji od świata, w jaskiniach pustyni Wadi El Rayyan , około 50 km (31 mil) na południe od Fajum.
Papież Cyryl VI nakazał tej grupie mnichów opuszczenie Wadi El Rayyan i udanie się do klasztoru św. Makarego Wielkiego, aby go odrestaurować. W tym czasie w klasztorze żyło tylko sześciu starych mnichów, a jego historyczne budynki były na skraju zawalenia. Nowych mnichów przyjął opat klasztoru, biskup Michał, metropolita Asjut.
Za papieża Szenudy III, który sam był zajęty odbudową klasztoru św. Piszoja i klasztoru Paromeos , po czternastu latach nieustannej działalności w zakresie odbudowy i odnowy duchowej, wspólnota monastyczna w klasztorze św. Makarego liczy około stu mnichów.
Klasztor św. Makarego utrzymuje duchowe, akademickie i braterskie kontakty z wieloma klasztorami za granicą, w tym z klasztorem w Chevetogne w Belgii, opactwem Solesmes i klasztorem Przemienienia Pańskiego we Francji, wspólnotą monastyczną w Bose we Włoszech , Deir El Harf w Libanie i klasztorem Wcielenia w Anglii.
Klasztor św. Makarego Wielkiego przechowuje relikwie wielu świętych, w tym czterdziestu dziewięciu męczenników ze Sketis .”
źródło: https://en.wikipedia.org/wiki/Monastery_of_Saint_Macarius_the_Great
źródło zdjęć: https://commons.wikimedia.org/wiki/Category:Monastery_of_Saint_Macarius_the_Great
