Historia sanktuarium
Kaplica pod wezwaniem Najświętszego Serca Pana Jezusa w Domu Generalnym Sióstr Służebniczek Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny – Wielkopolskich wybudowana została w 1922 r. Na początku służyła także okolicznym mieszkańcom, gdyż w tym czasie katolicy w Luboniu nie mieli własnego kościoła.
Od dnia 11 sierpnia 1930 r. w kaplicy znajduje się sarkofag z doczesnymi szczątkami bł. Edmunda Bojanowskiego , które zostały tutaj przewiezione z Jaszkowa. Po beatyfikacji, której dokonał Ojciec Święty Jan Paweł II 13 czerwca 1999 r. w Warszawie, grób błogosławionego stał się szczególnym miejscem modlitw i pielgrzymek indywidualnych jego czcicieli. Również Władze Miasta Lubonia wydanym przez siebie dekretem, zmieniły poprzednią nazwę placu przed Kaplicą, na Plac Edmunda Bojanowskiego.
Dekretem dnia z 8 września 1999 r. metropolita poznański, ustanowił kaplicę Najświętszego Serca Pana Jezusa Sanktuarium bł.Edmunda Bojanowskiego, z zadaniem szerzenia kultu Bożej Opatrzności.
Sanktuarium jest ośrodkiem umacniania wiary i wzrastania w 
łasce dla licznych wiernych, zarówno miejscowych /…/, jak również przybywających z całej archidiecezji poznańskiej, z kraju, a także spoza granic Polski, aby wielbić Boga, dziękować za otrzymane łaski dla siebie i bliźnich. W szczególności zaś w miejscu tym winno się rozbudzać i pogłębiać wśród wiernych kult Bożej Opatrzności, tak, by Sanktuarium było źródłem pociechy i nadziei dla Ludu Bożego pielgrzymującego do Domu Ojca.
Sanktuarium, realizując swoje podstawowe zadanie związane z oddawaniem czci Bogu i z ewangelizacją, przyjmuje i otacza troską duszpasterską pielgrzymów przybywających zarówno indywidualnie jak i w grupach, na krótki okres i na dłużej poprzez:
- umożliwienie uczestnictwa w życiu liturgicznym Sanktuarium wg ustalonego porządku nabożeństw lub – w miarę możliwości – wg potrzeb pielgrzymów;
- zachętę do uzyskania odpustu zupełnego, organizowanie czuwań, dni skupienia, rekolekcji i spotkań formacyjnych;
- umożliwienie różnym grupom wiernych organizowania na terenie Sanktuarium czuwań, dni skupienia, rekolekcji i spotkań formacyjnych;
- umożliwienie zapoznania się z życiem i działalnością bł. Edmunda;
- podejmowanie inicjatyw z zakresu działalności opiekuńczo – charytatywnej, kulturalnej, ekumenicznej oraz
- wydawniczej dla celów kultu i apostolstwa.
ODPUSTY
- w uroczystość tytułu kaplicy, tj. w uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa,
- 7 sierpnia w liturgiczne wspomnienie bł. Edmunda;
- raz w roku w dniu wybranym przez wiernego;
- ilekroć uczestniczą w pielgrzymce, która odbywa sie do Sanktuarium przy licznym udziale wiernych.
EDMUND BOJANOWSKI – KIM BYŁ?
Edmund Bojanowski urodził się na polskiej wsi w Grabonogu jako syn Walentego i Teresy z Umińskich. Otrzymał wychowanie katolickie. W domu rodzinnym pielęgnowano polskie tradycje patriotyczne.
Jak często w swoich listach i pamiętniku podkreślał błogosławiony, będąc dzieckiem, doświadczył łaski uzdrowienia z ciężkiej choroby, dzięki modlitwie matki w sanktuarium w Gostyniu.
Rodzice chcieli zapewnić Edmundowi gruntowne wykształcenie. Początkowo pobierał prywatne lekcje w domu. W 1832 roku rozpoczął studia na Uniwersytecie Wrocławskim. W pierwszych latach nauki był wolnym słuchaczem, uzupełniając równocześnie średnie wykształcenie. Formalnie studentem został w 1835. W latach 1836-1838 kontynuował studia w Berlinie, korzystając także z wykładów z historii sztuki, muzyki, psychologii, poezji i logiki. Największą jego pasją stała się wówczas literatura: pisał między innymi artykuły o polskich zabytkach, przetłumaczył na język polski wiersze liryczne, pieśni serbskie i czeskie, a także „Manfreda” George’a Byrona.
Poważna choroba uniemożliwiła mu ukończenie studiów filozoficznych, które podjął na uniwersytetach we Wrocławiu i w Berlinie. Problemy zdrowotne uniemożliwiły mu realizację marzeń o kapłaństwie, chociaż podejmował próby studiów seminaryjnych.
Bojanowski był założycielem Zgromadzenia Sióstr Służebniczek Najświętszej Marii Panny. Jako osoba świecka otworzył 3 maja 1850 ochronkę w Podrzeczu, która dała początek Bractwu Ochroniarek, z którego z kolei rozwinęło się przyszłe Zgromadzenie Służebniczek. W Grabonogu założył „Dom miłosierdzia” dla sierot, ponadto apteki dla biednych, wypożyczalnie książek oraz czytelnie.
Gromadził zgłaszające się do niego dziewczęta i przygotowywał je do pracy w swoim dziele. W formacji przyszłych sióstr dbał o wychowanie religijne, uczył praktyk pobożnościowych, takich jak modlitwa, rachunek sumienia, czytanie duchowne, medytacja.
W napisaniu reguły zgromadzenia współpracował z J. Koźmianem, ks. H. Kajsiewiczem i ks. P. Semenenką. W 1855 arcybiskup poznański Leon Przyłuski udzielił Bojanowskiemu tymczasowego pozwolenia na jej zachowywanie przez siostry. W bprzyjął zgromadzenie pod opiekę Kościoła, a jego następca, abp Mieczysław Ledóchowski 27 grudnia 1866 zatwierdził definitywnie statuty i konstytucje służebniczek.
W 1869 Edmund Bojanowski wstąpił w Gnieźnie do Seminarium duchownego, lecz ze względu na powikłania związane z gruźlicą musiał je opuścić.
Przed śmiercią Bojanowskiego, która nastąpiła 7 sierpnia 1871 w Górce Duchownej, zgromadzenie miało w Wielkim Księstwie Poznańskim 22 domy i liczyło 98 sióstr. Za życia Bojanowskiego służebniczki zaczęły pracować także w innych częściach Polski rozbiorowej: w Galicji, w Królestwie Polskim oraz na Śląsku.
