„Sanktuarium Matki Bożej Dobrej Śmierci to mało znane i rzadko dość uczęszczane sanktuarium maryjne w Warszawie. Może przyczynił się do tego wieloletni okres przerwy w tradycji tego kultu, a może dzisiejsza mentalność ludzka, nastawiona ku życiu i jego radościom, które zagłuszają poważniejszą refleksję o sensie ziemskiej drogi.
Sanktuarium mieści się w kościele pokarmelickim pw. Wniebowzięcia Matki Bożej i św. Józefa przy Krakowskim Przedmieściu 52.
W pierwszej od wejścia kaplicy, po prawej stronie, znajduje się dziś łaskami słynący obraz Matki Bożej Dobrej Śmierci.
Pochodzenie samego obrazu jest nieznane. Kroniki odnotowują, iż namalowany był w XVI wieku i pochodził z kościoła ruskiego w Moskwie. Nie ma on jednak charakteru ikony – przy dwoistości stylistycznej cechy malarstwa zachodnioeuropejskiego przeważają.
Obraz otrzymał w darze król Jan Kazimierz, który podarował go Klaudiuszowi Doiett, prefektowi mennicy królewskiej. Z kolei jego syn, karmelita bosy, o. Innocenty od św. Mikołaja, ofiarował ten obraz warszawskiemu kościołowi w 1664 r. Umieszczony w kaplicy, otaczany był wielką czcią i zasłynął łaskami.
Obraz, malowany temperą na desce, z pozłacaną szatą i nimbami, przedstawiał Madonnę z Dzieciątkiem Jezus. Początkowo nazywany był wizerunkiem Matki Bożej Łaskawej. Dziecię Jezus lewą ręką trzyma księgę Ewangelii, a prawą – błogosławi. Matka Boża prawą dłoń trzyma wyciągniętą, wskazując na Jezusa i na siebie jako Bogarodzicielkę. W obrazie wyczuwa się tradycję średniowiecza zachodnioeuropejskiego i bizantyjski typ Hodegetrii. Na płaszczu Matki Bożej namalowane są złote owoce i liście granatu – symbol miłości i śmierci. Są one również wytłoczone i namalowane w całym tle obrazu. Od XVII wieku w kościele tym działało Bractwo Dobrej Śmierci, które istniało do połowy XIX wieku, i obraz Matki Bożej Łaskawej zaczął być czczony jako obraz Matki Bożej Dobrej Śmierci. Kult ten utrzymał się do Powstania Warszawskiego.
W 1927 r. prof. Jan Rutkowski dokonał gruntownej konserwacji obrazu i wykonał również jego kopię, która została przekazana do kościoła parafialnego na Żbikowie (dzielnica Pruszkowa), gdzie rychło stała się obiektem kultu.
W czasie Powstania Warszawskiego obraz ten jako szczególnie cenny zabezpieczono w piwnicy klasztornej, gdzie jednak spłonął (wnętrze kościoła ocalało).
W 1963 r. wystawiono w kościele rekonstrukcję spalonego oryginału, lecz nie satysfakcjonowała ona wiernych, którzy pamiętali obraz sprzed Powstania. Nowy rektor kościoła – ks. Wiesław Kądziela podjął trud zebrania dokumentacji, która umożliwiałaby odtworzenie wiernej kopii – zaangażowano nawet konserwatorów z Wawelu. Ostatecznie wierną kopię autorstwa Mariana Paciorka wystawiono w 1990 r. na tradycyjnym miejscu i otoczono kultem. Ks. Kądziela zainicjował przed tym obrazem nabożeństwo wieczystej nowenny 22. dnia każdego miesiąca. Data nawiązuje do uroczystości Matki Bożej Dobrej Śmierci, która w dawnym kalendarzu liturgicznym przypadała 22 października. Przywrócony też został dawny zwyczaj odprawiania przed tym obrazem Mszy św. prymicyjnych.
Przy ołtarzu można zostawić kartkę z prośbą o ratunek w sprawach życiowych (22. – można wpisać do księgi) – Matka Boża Dobrej Śmierci jest patronką całego życia człowieka i prowadzi go do zbawienia. Zgromadzono już wiele cennych wotów.”
artykuł pochodzi z Niedziela Ogólnopolska 45/2003 autor: Jezrzy Skrodzki, tytuł: U Matki Bożej Dobrej Śmierci
http://niedziela.pl/artykul/72524/nd/U-Matki-Bozej-Dobrej-Smierci
Architektura kościoła
„Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny i świętego Józefa Oblubieńca Zbudowany w latach 1661–1681 na planie krzyża z dwiema bocznymi nawami w stylu barokowym wg projektu Isidoro Affaita starszego dla karmelitów bosych. Karmelici Bosi, zakon pustelniczy i klauzurowy, przybyli do Polski w 1617 roku, a do Warszawy w 1634 roku. Usadowili się przy Krakowskim Przedmieściu, a ich głównym celem jako księży było nauczanie okolicznych mieszkańców. Budowę swojego, barokowego kościoła p.w. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny i św. Józefa Oblubieńca rozpoczęli w 1643 roku, a w projektowaniu kościoła brali udział tak znani architekci jak Konstanty Tencalla, Szymon Józef Bellotti oraz Tylman z Gameren. Kościół przebudowano w 1724 roku, nie zrealizowano jednak fasady, za którą zabrał się dopiero w 1762 roku Efraim Szreger. Ufundował ją mieszkający po sąsiedzku w pałacu Radziwiłłów Karol Stanisław Radziwiłł „Panie Kochanku”. Budowa fasady zakończyła się w 1779 roku – była to pierwsza w Warszawie kamienna klasycystyczna fasada.”
czytaj więcej na stronie Archidiecezji Warszawskiej: http://archwwa.pl/miejsca/kosciol-seminaryjny-pw-wniebowziecia-nmp-i-sw-jozefa-oblubienca/#historia-kosciola
Ważne daty
- 1661–1681 – budowa kościoła
- 1664 – Obraz Matki Bożej Dobrej Śmierci został podarowany do kościoła
- 2000 – ustanowienie Sanktuarium Matki Bożej Dobrej Śmierci
- 22.01.2015 – koronacja obrazu Matki Bożej Dobrej Śmierci
Media
