„Umieszczony w ramach i zawieszony na ścianie przyciągał swym pięknem oczy gospodarzy i gości. Po przeniesieniu się do innego budynku Tarnowscy zdjęli obraz z ram, zwinęli i umieścili w skarbcu. Po jakimś czasie , dzięki przypomnieniu panny Szlichtynówny, obraz umieszczono w ramach i na powrót zawieszono w jednym z pokoi. Zobaczywszy ów obraz opat cystersów z Koprzywnicy zasugerował, że należałoby ten obraz mieć w większym poszanowaniu.
Hrabina Zofia wzięła sobie do serca słowa kapłana, kazała przenieść obraz do kaplicy zamkowej i umieścić w ołtarzu. Codziennie wraz z rodziną i służbą odmawiała tam różaniec i modlitwy do Matki Boskiej.
Wkrótce obraz zasłynął łaskami. W nocy nad kaplicą ukazywała się światłość, którą widzieli wiarygodni świadkowie. Wiele osób świadczyło, że Ona wychodzi z tego obrazu jak łuna. Wieść niosła, że przed obrazem Matki Bożej w Dzikowie smutni otrzymywali pociechę, chorzy zdrowie, ślepi wzrok, głusi słuch, opętani uwolnienie od złych mocy, a umarli powstawali do życia.
Wobec takich świadectw obrazem zainteresowały się władze kościelne i w konsekwencji 11 listopada 1675 roku biskup krakowski Andrzej Trzebnicki dekretem wystawionym w Kielcach ogłosił go za cudowny. Dekret ten jest pierwszym historycznym dokumentem jaki posiadamy o obrazie Matki Bożej Dzikowskiej. Sława przyciągająca coraz większe tłumy wiernych spowodowała podjęcie decyzji o budowie świątyni dla godnej oprawy obrazu. Opiekę nad nim powierzono Dominikanom, kościół zaś otrzymał imię Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny.”
źródło: oficjalna strona internetowa
