„Na prawym brzegu rzeki Warty, 12 km na północ od Poznania, przy ujściu Owińskiej Strugi, leży wieś Owińska.
Nazwę swoją zawdzięcza baranom (łac. ovens – baran), które kiedyś wypasały się tutaj na nadwarciańskich łąkach. Trudno precyzyjnie podać wiek tej miejscowości, który w przybliżeniu można określić na około 800 lat.
Teren ten jednak był zamieszkiwany od najdawniejszych czasów. Słownik Geograficzny Królestwa Polskiego pod redakcją B. Chlebowskiego i W. Walewskiego z 1886 roku podaje, że: „pod Owińskami odkopano grób skrzynkowy, noże krzemienne, ozdobny młotek, małą osełkę, tudzież w pobliżu Promnic, kościotrup z śladami ognia w 4-ch rogach i miałką miseczką przy prawym boku”.
Prawdziwa świetność Owińsk rozpoczęła się jednak dopiero wtedy, gdy książę Przemysł I, razem ze swoim bratem Bolesławem Pobożnym, ufundowali w Owińskach klasztor dla Sióstr Cysterek, które miały przybyć tutaj z Trzebnicy.
W historii Polski tamte czasy były okresem rozbicia dzielnicowego i wewnętrznych walk pomiędzy książętami o władzę nad całym terytorium kraju. W I połowie XIII wieku książę śląski Henryk Brodaty walczył w księciem wielkopolskim Władysławem Odonicem o dzielnicę wielkopolską i na krótki czas nawet zajął południową Wielkopolskę aż do linii rzeki Warty. Jednakże po jego śmierci w roku 1238 i jego syna Henryka Pobożnego, który zginął w bitwie z Tatarami pod Legnicą w 1241 roku, ustał konflikt pomiędzy książętami śląskimi i wielkopolskimi, a fundację klasztoru w Owińskach – do którego miały przybyć zakonnice ze Śląska, z Trzebnicy – można chyba nazwać „pieczęcią” zawartego pokoju.”
źródło: strona parafialna/Sanktuarium/Początki Owińska i okolice
żródło zdjęć: https://commons.wikimedia.org/wiki/Category:Saint_John_the_Baptist_church_in_Owińska
