„17 km od Głogowa i niecałe 20 km od Lubina leży wieś Grodowiec. Od 1660 r. miejscowość słynie z sanktuarium, gdzie cześć odbierały najpierw obraz, a później figurka Maryi.
Przybywający do Grodowca przede wszystkim chcą zobaczyć figurę Matki Bożej. Cudowna figura to rzeźba o cechach gotyckich, ma metr wysokości. Została gruntownie odnowiona po wojnie – znaleziono ją bardzo zniszczoną, bez korony i z ułamanymi rękami. Reperacji podjął się słynny rzeźbiarz Jan Serafin.
Po modlitwie warto również bliżej się przyjrzeć samemu kościołowi i jego wyposażeniu. Świątynia ma siedem ołtarzy bocznych: św. Barbary, św. Jana Chrzciciela, Dobrej Śmierci, Zaślubin Najświętszej Maryi Panny ze św. Józefem, Chrztu Jezusa w Jordanie, Świętego Krzyża oraz Czternastu Wspomożycieli. Pod ostatnim ołtarzem mieści się grobowiec włoskiej artystki Barberity Campianini, która była jedną z fundatorek tego kościoła.
Uwagę przykuwa przepiękna XVII-wieczna ambona, przykład snycerskiego kunsztu. Umieszczone zostały na niej sceny z życia Pana Jezusa – cudowne rozmnożenie chleba, Przemienienie na Górze Tabor oraz Kazanie na Górze. Grodowiecka ambona należy do najpiękniejszych w Europie.
Zachwycają również bardzo szczegółowo wykonane konfesjonały oraz stacje drogi krzyżowej.
Także otoczenie świątyni zachęca do dłuższego zwiedzania. Przy monumentalnych schodach z pięcioma tarasami znajdują się rzeźby przedstawiające scenę ukrzyżowania, Maryję i św. Jana oraz św. Mikołaja i św. Jana Nepomucena. W pobliżu stoi barokowa kaplica. Niedaleko kościoła usytuowana jest Góra Kalwaria, zwana Oliwną. W XIX wieku wybudowano tu kapliczki ze stacjami drogi krzyżowej. Z Kalwarią wiążą się dwie legendy. Pierwsza mówi, że pierwotnie to w tym miejscu miał stanąć kościół, lecz choć trzykrotnie zwożono tu drewno na budowę, za każdym razem w nocy w niewiadomy sposób przenosiło się ono tam, gdzie kościół stoi dzisiaj. Dlatego też ostatecznie świątynię wzniesiono właśnie tam – nie zachowała się do dzisiaj, spłonęła w pożarze.
Drugie podanie głosi, że kiedy budowano Kalwarię, spod ziemi wytrysnęło źródełko. Można je zobaczyć również dzisiaj. Przybywający tu pielgrzymi uważają je za cudowne.”
źródło: Tygodnik Niedziela
Architektura
W skład zespołu kościelno–pielgrzymkowego wchodzi kościół parafialny pod wezwaniem św. Jana Chrzciciela(wzmiankowany w XIII wieku), kaplica Góry Oliwnej, Kalwaria z XIX wieku, oddalona ok. 500 m od świątyni, monumentalne schody wraz z tarasami, murem oraz rzeźbą figuralną z XVIII/XIX wieku.
Budowla ma prostokątną przybudówkę od strony wschodniej, w której mieści się zakrystia. Od strony południowej, na drugiej osi od wschodu oraz na osi piątej znajdują się dwie kruchty. W kruchcie zachodniej (tzw. baptysterium), w narożach balustrad, znajdują się figury Najświętszej Marii Panny i św. Jana Nepomucena z około 1749. W niszy piwnicznej pod schodami znajduje się kaplica pod wezwaniem św. Aleksego z połowy XVIII wieku. Nawę główną nakrywa 6-przęsłowe sklepienie kolebkowe z lunetami, a nawy boczne sklepienia żaglowe. Wnętrze kościoła jest późnobarokowe, pochodzi z pierwszej połowy XVIII wieku. W świątyni znajduje się 8 ołtarzy.
Przy ołtarzu głównym znajduje się cudowna figura Matki Bożej Grodowieckiej (Matka Boża przedstawiona jest jako dziecko). Rzeźba ta mierzy ok. 100 cm wysokości. Można w niej odnaleźć cechy późnogotyckie. Po lewej stronie ołtarza głównego mieści się ołtarz boczny, poświęcony zaślubinom Najświętszej Marii Panny ze św. Józefem, po prawej zaś ołtarz Dobrej Śmierci, zwany także Umarłych. Pozostałe ołtarze boczne to: ołtarz św. Barbary (rokokowy), św. Jana Chrzciciela (późnobarokowy), chrztu Jezusa w Jordanie, Świętego Krzyża oraz ołtarz Czternastu Wspomożycieli (czyli św. Akacjusza, Barbary, Błażeja, Cyriaka, Dionizego, Erazma, Eustachego Rzymskiego, Idziego, Jerzego, Katarzyny Aleksandryjskiej, Krzysztofa, Małgorzaty, Pantaleona oraz Wita). Pod tym ołtarzem znajduje się grobowiec Barberiny Campanini von Cocceji. Ambona z przełomu XVII i XVIII wieku jest unikalnym dziełem snycerskim. Przedstawia ona sceny z życia Chrystusa: rozmnożenie chleba oraz Przemienienie Pańskie na górze Tabor.
Przy wejściu na schody południowe z połowy XVIII wieku, po obu stronach umieszczono figury św. Jana Nepomucena i Mikołaja z ok. 1736. W centrum placu usytuowana jest rzeźbiona w kamieniu grupa Ukrzyżowania. Zamknięcie podejścia zwieńczone jest bramą architektoniczną, która łączy się z Kaplicą Góry Oliwnej. W 1999 rozbudowano pobliskie schody zachodnie. Schody te wraz z wejściem były założeniem powstałym na przełomie XIX i XX wieku.
