Sanktuarium Matki Bożej Leśniowskiej Patronki Rodzin położone jest w malowniczym zakątku Jury Krakowsko-Częstochowskiej, w odległości ok.35 kilometrów od Częstochowy, na przedmieściach miasteczka Żarki. Jego opiekunami, od ponad 300 lat są Paulini. Historia powstania sanktuarium ma swój początek w 1382 r. i związana jest z piękną legendą. Wracający z Rusi, śląski książę Władysław Opolczyk, zatrzymał się wraz z orszakiem w dzisiejszym Leśniowie. Lato było upalne. Utrudzeni wędrowcy, bezskutecznie szukali wody w tej piaszczystej, porośniętej lasem okolicy. Książę zwrócił się wówczas w modlitwie o pomoc do Matki Bożej i nagle z ziemi wytrysnęło źródło. W dowód wdzięczności za otrzymaną łaskę, książę w miejscu skąd wypłynęła woda, nakazał wybudować drewnianą kapliczkę i umieścił w niej figurkę Matki Bożej, którą wiózł razem z obrazem późniejszej „Czarnej Madonny”. Cudowna figura Matki Bożej Leśniowskiej, umieszczona jest obecnie w głównym ołtarzu świątyni. W ikonografii należy do tzw. stylu Pięknych Madonn. Doniosłym wydarzeniem w historii sanktuarium, była koronacja figury w 1967 roku, której dokonali Prymas Polski kard. Stefan Wyszyński oraz kard. Karol Wojtyła.
Paulini przybyli do Leśniowa w 1706 roku. Ich posługa trwała do roku 1864, kiedy to z rozkazu cara Aleksandra II nastąpiła kasata Zakonu. Powrócili dopiero w 1936 roku. Od 1937 roku klasztor w Leśniowie jest domem nowicjackim zakonu.
W latach 2006-2007 zrodziła się w sanktuarium praktyka błogosławieństw rodzinnych. Wówczas świątyni nadano dodatkowy tytuł: Sanktuarium Rodzinnych Błogosławieństw. Charakterystyczną cechą tych błogosławieństw jest ich różnorodność. To prawie 40 różnych błogosławieństw, udzielanych w 80 dni w ciągu roku. Najbardziej popularne są błogosławieństwa: w I niedzielę miesiąca małżonków odnawiających przysięgę małżeńską, w II dzieci; w III rodzin, w IV kobiet brzemiennych, a w V niedzielę wszystkich obecnych w świątyni.
Historia – Historia sanktuarium w Leśniowie jest związana z legendą, według której w 1382 r. zmierzający do Opola z Rusi książę Władysław Opolczyk postanowił zrobić postój na polanie opodal drewnianego kościółka. Wiózł on ze sobą ikonę Matki Boskiej Bełzkiej, obraz, który miał się stać ośrodkiem kultu maryjnego na Jasnej Górze lepiej znanego jako Obraz Matki Boskiej Częstochowskiej oraz figurę Maryi z Dzieciątkiem na ręku. Jako że wędrowcy nie mieli picia przeto modlili się przed wyruszeniem o siły na drogę i szczęśliwy powrót do Opola. Nagle stał się cud: Wtem rzeźba Maryi jakby złotą łuną się okryła. Z miejsca wskazanego ręka Dzieciątka, spod omszałego kamienia, wybiła krystaliczna struga wody, mieniąca się w słońcu srebrem i błękitem. Woda miała przy tym właściwości niezwykłe. Znużeni odzyskiwali siły, przemyte wodą rany natychmiast się goiły, chorzy odzyskiwali zdrowie… Wdzięczny za łaskę Maryi książę Władysław Opolski pozostawił świętą figurę w małym drewnianym kościółku Leśniowskim.
Maryja odziana w różową sukienkę i niebieski płaszcz, z odcieniami srebrnego, niesie na swym prawym ramieniu Dzieciątko Jezus. Maleńki Syn Boga unosi swą rączkę w geście błogosławieństwa. Postać Madonny zdaje się lekko pochylać pod ciężarem Jezusa. Pomimo tego, na Jej obliczu jaśnieje delikatny uśmiech.
Stan zachowania figury z punktu widzenia konserwatorskiego jest bardzo dobry. W XIX wieku została przemalowana w technice olejnej. Została wtedy usunięta pierwotna polichromia. Zachowane z tyłu figury resztki złoceń świadczą, że szaty Madonny były prawdopodobnie złocone. Zdaniem historyków sztuki figurka Matki Boskiej Leśniowskiej należy w ikonografii do tzw. stylu Pięknych Madonn. Styl ten charakteryzuje się idealizowanym realizmem i przejawia się w doskonałym odwzorowaniu ludzkiego ciała, i wyeksponowaniu treści emocjonalnych. Figura leśniowskiej Madonny pierwotnie umieszczona była w drewnianej kapliczce koło źródła. Wzrost kultu maryjnego na ziemi leśniowskiej przyczynił się do przeniesienia figurki do murowanego kościoła. Obecnie figura umieszczona jest w późnobarokowym ołtarzu.
Źródełko – Rok 1382 i podróż Władysława Opolczyka do Częstochowy to początek tego źródełka i prapoczątek Leśniowa. Miejscowa ludność kocha te legendę , a pielgrzymi chętnie ją powtarzają. Leśniowskie źródełko płynie dla wszystkich, także dla tych, którzy się jeszcze nie urodzili…
Tylko ten, kto choć raz w życiu strudzony po długiej wędrówce mógł pochylić się nad strużką wody, wie, czym jest dla wyschniętych warg jej smak, rześki chłód i jaką przynosi ulgę. Źródło jest wszędzie tam, gdzie zaczyna się jakikolwiek cud istnienia. Mówić, więc można o źródle mocy, radości, miłości! Są źródła wartkie, szumiące i maleńkie źródełka, których wypatrywać trzeba z uwagą, by w pędzie naszego życia nie minąć ich i nie przeoczyć.
Leśniowska Madonno, która wspomagasz nas swą miłością i mądrością wstaw się za nami do swojego Syna, który sam jest Źródłem Wody Żywej, byśmy idąc do Niego wciąż pod górę i ciągle pod prąd, nie zniechęcali się i w drodze nie ustali.
W miejscu, gdzie według legendy wytrysnęło źródełko, znajduje się dzisiaj kaplica p.w. Matki Bożej Anielskiej. Powstała ona jako wotum dziękczynne za obecność Matki Bożej w Leśniowie, a także za 2000 lat chrześcijaństwa. Zbudowana jest na planie elipsy. Wieńczy ją niewielka wieżyczka na sygnaturce. Wewnątrz znajduje się ołtarz przedstawiający Matkę Boża Leśniowską, adorowaną przez Anioły, które nakładają Jej oraz Dzieciątku korony. Ze źródełka wypływa mały potok Leśniówka, przepływający łagodnie u stóp Sanktuarium.
Źródlana woda jest wyjątkowym znakiem. Symbolem czystości pragnienia i mądrości. Bóg za wstawiennictwem Maryi działa w tym kto, z wiarą i nadzieją czerpie ze źródła.
