„Sanktuarium Matki Bożej Różańcowej. To z kolei świątynia podominikańska, dziś należąca do jezuitów, leżąca u zbiegu ulic Dominikańskiej i Szewskiej. Do gotyckiego kościoła pochodzącego z XIII wieku została dobudowana w XV w. także gotycka Kaplica Różańcowa i to tu właśnie w pięknie rzeźbionym ołtarzu czczona jest Matka Boża Różańcowa. Jej obraz także pochodzi z tej epoki, tak jak i kult Maryi. Właśnie ten kult zdecydował o dobudowaniu kaplicy do kościoła. Cudowny obraz stanowi kopię włoskiego obrazu nazywanego w Polsce obrazem Matki Bożej Śnieżnej. Został namalowany na trzech dębowych deskach połączonych listwami. Kult Maryi rozpoczął się w czasach, kiedy gospodarzami kościoła byli dominikanie – przekonuje o tym specjalny przywilej odpustowy nadany świątyni w 1258 roku przez papieża Aleksandra IV dla wszystkich wiernych biorących udział w nabożeństwach ku czci Najświętszej Maryi Panny. Pod koniec XV wieku w kaplicy powstało osobne Bractwo Różańcowe. Najwięcej pielgrzymów przybywało do Sanktuarium Matki Bożej Różańcowej w XVII i XVIII wieku. Wtedy też obraz został ozdobiony koronami, które zachowały się aż do czasów II wojny światowej. W 1920 r. kościół został przekazany jezuitom, którzy nadali mu tytuł Matki Bożej Pocieszenia. Cudowny obraz został ponownie koronowany, tym razem za zgodą papieża Pawła VI w 1968 r. Odpusty odbywają się tu także kilka razy w roku – z okazji święta Najświętszego Serca Jezusowego (święto ruchome), Najświętszej Maryi Panny Pocieszenia (4 września), Matki Bożej Różańcowej (7 października), św. Stanisława Kostki (18 września) i św. Ignacego Loyoli (31 lipca)- założyciela zakonu jezuitów.”
źródło: https://gloswielkopolski.pl/sanktuaria-poznania/ga/963618/zd/2230696
