„Jesienią 1648 roku Kozacy Chmielnickiego najechali Zamość. Dobrze uzbrojona otoczona bagnami twierdza okazała się nie do zdobycia. W związku, z czym nastąpiła grabież i sianie grozy w okolicy Zamościa. Wrogie wojska dotarły do Krasnobrodu i zdewastowały miejsce objawienia. Zniszczono figurę, wycięto pobliskie drzewa, zrabowano cenniejsze wota. a inne zniszczono.
Wiosną 1649 roku miejscowa ludność wraca z leśnych kryjówek i zastaje miejsce objawień zdewastowane. W pośniegowym błocie znaleziono mały obrazek o wymiarach 9×14 cm. Przedstawia on Matkę Boską adorującą Dziecię Jezus leżące na ziemi. Matka Boska z rozpuszczonymi włosami i rękami złożonymi na piersi zdaje się adorować Dzieciątko. Pan Jezus jako dopiero co narodzone Dziecię z wyciągniętą prawą rączką w błogosławiącym geście. W lewym rogu obrazka Duch św. w postaci spadającej gołębicy. Plan obrazka wypełnia ogród różany. Obrazek został wykonany na papierze metodą metalorytniczą w nieznanej drukarni. Oryginał znajduje się w pinakotece monachijskiej i jest namalowany na desce przez Francesko Raiboliniego z Bolonii (1430-1518). Znaleziony obrazek pomimo że przeleżał od jesieni do wiosny w błocie zachował swoją świeżość co wierni uznali za fakt nadzwyczajny. Otoczono go więc czcią i kultem. Został umieszczony w drewnianym kościele w lesie, który w 1673 r. został spalony przez Tatarów. Obrazek w nieznanych okolicznościach ocalał i został przeniesiony do Zamościa i umieszczony w katolickiej świątyni obrządku ormiańskiego (w tym miejscu stoi obecnie hotel Renesans).”
fragment https://www.krasnobrod-sanktuarium.pl/historia-cudownego-obrazka/
