W drodze do tego sanktuarium mijamy żródło, które pielgrzymi od XIV wieku nazywali „Źródlem Maryi”, tu bowiem według podania miały spotkać się obie brzemienne Matki. Żródło obudowane jest meczetem z niewielkim minaretem. Z boku wypływa woda, która jednak nie jest zdatna do picia. W sanktuarium widać pozostałości zabudowy krzyżowców, których kościół popadł w ruinę. Na jego miejscu przeprowadzono staranne badania archeologiczne, a potem zbudowano nową świątynię, składającą się z górnego i dolnego kościoła. Sanktuarium posiada strzelistą wieżę. Na której znajdują się trzy dzwony (jeden wg napisu ufundował Polak Wincenty Lipski).
Do kościoła przylega klasztor franciszkański. Odbudowany w roku 1939 górny kościół, od nowa swym wystrojem wewnętrznym oddaje cześć Maryi nie tylko przez nawiązanie do tajemnicy nawiedzenia, ale podkreślając jej przywileje i przedstawiając ważniejsze prawdy mariologii.
W absydzie, za głównym ołtarzem, znajduje się malowidło F. Manettiego i C. Vagariniego ukazujące Maryję, która wyśpiewuje chwałę Bożą słowami hymnu „Magnificat”. U Jej stóp przedstawiciele patriarchatu jerozolimskiego i Kustodii Ziemi Świętej przedstawiają swej Pani model tegoż sanktuarium. Obok tych postaci stoi św. Franciszek z Asyżu, ten, którego obecność w Ziemi Świętej stała się zapoczątkowaniem misji podjętej przez franciszkańską Kustodię. Po stronie lewej znajdują się dwa malowidła: górne przedstawia procesje przedstawicieli głównych sanktuariów maryjnych świata, dolne ukazuje Elżbietę wychodzącą ze swego domu na spotkanie Maryi. Pod obrazami napis: Benedicta tu inter mulieres(Błogosławiona jesteś między niewiastami). Po stronie prawej są także dwa malowidła: górne przedstawia procesję przedstawicieli zakonów i zgromadzeń zakonnych szczególnie poświęconych Maryi, dolne jest ilustracją nawiązującą do słów Ewangelii, które umieszczone zostały poniżej obu obrazów: Beatus venter qui te ortavit ct ahera quae suxisti(Błogosławione łono, które Cię nosiło i piersi, któreś ssał).
Południowa ściana kościoła jest wielką pochwałą Maryi zilustrowaną pięcioma freskami, na których, zaczynając od strony prezbiterium, przedstawiono: ogłoszenie Maryi Matką Boga na soborze efeskim, Maryję stojącą w środku proszących Ją o łaski, Maryję na uczcie weselnej w Kanie Galilejskiej, przygotowania do bitwy pod Lepanto, dysputę teologiczną, w której bł. Jan Duns Szkot, franciszkanin, broni maryjnego przywileju Niepokalanego Poczęcia.
Kościół dolny jest właściwie kryptą, która ma upamiętniać dom św. Elżbiety. Pomieszczenie ma dwa zagłębienia, w lewym znajduje się ołtarz z tabernakulum, drugie jest grotą, w której znajduje się studnia. Na posadzce przed studnią widnieją podobizny ryb i węży. Nad obu zagłębieniami umieszczono obraz przedstawiający spotkanie Maryi z Elżbietą.
Podobne półkoliste obrazy zdobią dwie boczne ściany krypty. Po stronie prawej obraz, który przedstawia rzeź niewinnych dzieci i anioła osłaniającego Elżbietę z małym Janem. Pod obrazem w ścianie jest nisza, w której umieszczono kamień, nad którym znajduje się napis: In haec petra Elisabeth Joannem abscondisse traditur(Podaje się, że w tej skale Elżbieta schowała Jana). Po stronie lewej z kolei obraz przedstawiający Zachariasza w świątyni.
Na fasadzie kościoła znajduje się duża mozaika, przedstawiająca podróż Maryi z Nazaretu do Elżbiety. Maryja jedzie na osiołku, którego prowadzą otaczający Ją aniołowie. Natomiast na murze wyznaczającym franciszkańską posiadłość znajdują się tablice z wypisanym tekstem. „Magnificat” w kilkudziesięciu językach. Zostały one ufundowane z inicjatywy o. Aureliusza Borkowskiego, jako pomnik z okazji jubileuszowego roku maryjnego 1954 (w stulecie ogłoszenia dogmatu o Niepokalanym Poczęciu).
źródło: „W Ojczyźnie Chrystusa”
