Sanktuarium
Franciszkanie do Jasła zawitali w 1899 r. Pierwsze obiekty sakralne wzniesione w latach 1903-1904 zniszczyli hitlerowscy okupanci.
Początek parafii pw. św. Antoniego Padewskiego w Jaśle to rok 1969, kiedy nastąpił podział parafii farnej. Budowa świątyni trwała od 1957 do 1963 r. Wtedy też dokonano jej poświęcenia.
Projektantem budynku był architekt Zbigniew Kupiec. W 1975 r. zostały przebudowane ołtarze boczne zgodnie z projektem Mariana Skrzypka. Kaplica św. Antoniego zajęła prawą nawę, lewą poświęcono Matce Bożej. Kolejny raz kaplica patrona uległa przebudowie w 1997 r., tym razem według pomysłu inż. arch. Adama Przewoźnika. Poświęcono ją rok później.
W oknach prezbiterium znajduje się pięć ołtarzy. Ostatnimi pracami renowacyjnymi było wykonanie nowego wystroju prezbiterium i ołtarza Jezusa Miłosiernego.
Bp Ignacy Tokarczuk konsekrował kościół w 1980 r. W 1997 r. podniesiony został do rangi sanktuarium św. Antoniego. Św. Antoni został w tym samym roku ogłoszony przez bpa Kazimierza Górnego Patronem Jasła.
Kilka słów o świętym Antonim Padewskim
Św Antoni Padewski pochodził z bogatej, szanowanej rodziny. Ochrzczono go imieniem Ferdynand. Przed 20 r.ż. wstąpił do zakonu Kanoników Regularnych św. Augustyna. Studiował dzieła klasyków łacińskich i święte księgi. Ponieważ ciągłe wizyty krewnych utrudniały mu skupienie się na nauce, poprosił przełożonych o przeniesienie do Opactwa Świętego Krzyża w Coimbrze (ówczesnej stolicy Portugalii). W 1219 otrzymał święcenia kapłańskie. Kiedyś przez przypadek poznał pięciu franciszkanów podążających do Maroka, aby nauczać muzułmanów. Ferdynand był pod wrażeniem ich prostego, ubogiego, ale jakże pogodnego stylu życia. Rok później otrzymał wieści, że zginęli oni śmiercią męczeńską.
W 1220 opuścił zakon kanoników regularnych św. Augustyna i wstąpił do zakonu franciszkanów (Zakon Braci Mniejszych) z nadzieją wyjazdu na misje do Maroka i poniesienia tam śmierci męczeńskiej za głoszenie Ewangelii. W zakonie franciszkańskim przyjął imię Antoni i rozpoczął studiowanie myśli św. Franciszka, Pisma Świętego, udzielał się w pracy duszpasterskiej i kaznodziejskiej. Jego kazania stały się sławne. Szczególny dar wymowy gromadził przy nim wielkie tłumy.
Wkrótce wyruszył do Maroka, aby tam nauczać. Jednak choroba nie pozwoliła mu kontynuować podróży. Podjął pracę w przytułku dla ubogich w pobliżu Forlì we Włoszech. Następnie przełożeni wysłali go w celu głoszenia Ewangelii w Lombardii. Antoni pracował jako wykładowca na uniwersytetach w Montpellier i Tuluzie. Pracował też jako wysłannik kapituły do papieża Grzegorza IX, który nazwał jego kazania szkatułką Biblii i nakazał mu pisać kazania na dni świąt. 30 maja 1227 mianowano go prowincjałem obszaru Emilia-Romania. Przez trzy kolejne lata Antoni pisał kazania niedzielne. W czerwcu 1230 papież zwolnił go z tych obowiązków. Antoni osiadł w klasztorze Świętej Marii w Padwie. Następnego roku ciężko zachorował na puchlinę wodną i zmarł mając 36 lat.
Za życia zwano go młotem na heretyków. Był jednym z najbardziej cenionych kaznodziei XIII w.; elokwentny, ze świetną pamięcią, szeroką wiedzą i silnym, czystym głosem.
Katolicy uznają, że pewnej nocy Dzieciątko Jezus nawiedziło Antoniego i ucałowało go zapewniając o miłości Boga. Z tej przyczyny święty jest przedstawiany z małym Jezusem z Nazaretu na ręku.
