„…W 1895 roku zbudowano kaplicę Świętej Rodziny z ołtarzem wykonanym przez Wincentego Bogaczyka. W 1907 dobudowano kaplicę [Najświętszego Serca Jezusowego.
Jednym z wikariuszy na początku XX wieku był błogosławiony ks. Michał Woźniak[9]. Spalony kościół uległ znacznym zniszczeniom przez wojska niemieckie podczas walk powstańczych w 1944 roku. Przez jego teren przebijała się ze Starego Miasta do Śródmieścia część kompanii „Rudy” z batalionu „Zośka” pod dowództwem hm. ppor. Andrzeja Romockiego ps. „Morro”[10]. W opuszczonym przez Niemców budynku, w kaplicy Najświętszego Serca Jezusowego, znaleziono wtedy zwłoki 30 rozstrzelanych osób oraz kilkadziesiąt ciał oblanych benzyną i częściowo spalonych[11]. W czasie powstania szczególnie ucierpiał ołtarz główny i boczne, ambona i organy; ocalały kaplica Świętej Rodziny i krata oraz część sztukaterii przy sklepieniach kaplic.
Świątynię odbudowano w latach 1950–1956 według projektu Karola Szymańskiego. Ołtarz główny został konsekrowany przez kardynała Stefana Wyszyńskiego 18 stycznia 1969 roku.
1 lipca 1949 kościół i parafia zostały ponownie przekazane zakonowi franciszkanów reformatów.”
źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Kościół_św._Antoniego_z_Padwy_w_Warszawie_(Śródmieście)
