„(..) 26 stycznia 1973 r. Warszawska Kuria Metropolitalna upoważniła ks. Wojciecha Czarnowskiego do podjęcia starań mających na celu uzyskanie od władz miasta zezwolenia na odbudowę „ostatniej ze zniszczonych w czasie II wojny światowej świątyń warszawskich”. W okresie oczekiwania na tę zgodę, nie bacząc na zakaz władz, społeczność przyszłej parafii zaczęła uprzątać ruiny kaplicy i sąsiadujący z nią teren. W dniu 26 maja 1973 r. ks. Wojciech Czarnowski odprawił pierwszą po wojnie Mszę św. z udziałem wiernych zgromadzonych na dziedzińcu. Pierwsza uroczystość Bożego Ciała miała miejsce 15 czerwca 1973 r. i odbywała się pod wezwaniem: „JAM JEST, NIE TRWÓŻCIE SIĘ”, które widniało w bezpośrednim sąsiedztwie urzędowych tablic z zakazem wstępu na teren. Obok wezwania pojawił się niebawem znak Polski Walczącej. W kwietniu 1974 r., już wewnątrz kaplicy, odprawiona została pierwsza Msza św. rezurekcyjna. Zamiast dachu rozpostarta była gruba folia, a podłogę kaplicy stanowił piasek.
21 kwietnia 1974 r. przybył ks. Kardynał Stefan Wyszyński, poświęcił dzwon i spotkał się ze społecznością wiernych, dzięki którym doprowadzono kaplicę do takiego stanu, że w maju 1974 r. ks. Kardynał nadał tej budowli rangę kościoła pod wezwaniem Miłosierdzia Bożego. 28 marca 1977 r. władze miasta wydały zgodę na odbudowę kaplicy Sióstr i budowę domu mieszkalno-administracyjnego dla przyszłego kościoła i parafii, oraz na odbudowę klasztoru Zgromadzenia.(..)”
źródło: strona parafialna/Historia parafii
