Leży na zachodnim wybrzeżu Jeziora Galilejskiego, jest obok Nazaretu największym miastem Galilei (ok. 30 tys, mieszkańców). Prawie cała ludność jest żydowska. Żydzi mają do Tyberiady szczególny stosunek, to właśnie tu powstała znaczna część Talmudu. Tyberiada została założona przez Heroda Antypasa jako stolica jego tetrarchii w 21 roku po Chrystusie i nazwana na cześć rzymskiego cesarza Tyberiusza, przyjaciela Antypasa. Powstała zatem w czasie ziemskiego życia Jezusa, który prawdopodobnie nigdy nie był w tym mieście, gdyż Żydzi omijali to miejsce, zostało bowiem zbudowane na terenie cmentarza. Sytuacja zmieniła się po klęsce w siedemdziesiątym roku, wtedy Żydzi zamieszkali również w Tyberiadzie, a w II wieku przeniesiono tu siedzibę Sanhedrynu.
Miasto rzymskie posiadało na południu potężną bramę, przez którą wchodziło się na „cardo”, ulicę biegnąca przez cale miasto z północy na południe. Podczas prac wykopaliskowych odsłonięto część oryginalnego „cardo”, pozostałości łaźni dekorowanej mozaikami z przedstawieniami ryb i ruiny rzymskiej bazyliki.
W czasach bizantyjskich Tyberiada była siedzibą biskupa i posiadała pięć kościołów. W tym też czasie miasto to stanowiło duchowe centrum judaizmu. Od VII wieku w Tybriadzie pracowali masoreci, którzy hebrajski tekst Biblii, zapisany jedynie spółgłoskami uzupełnili punktacją, wskazującą samogłoski, które należy dodawać przy czytaniu.
Miasto w czasach rzymskich i bizantyjskich znajdowało się na południe od dzisiejszej lokalizacji. Zostało ono zniszczone w czasie trzęsienia ziemi w 1033 roku. Na obecnym terytorium miasta zaczęto się osiedlać dopiero po zajęciu Palestyny przez Arabów i tu krzyżowcy wznieśli budowle i fortyfikacje stolicy księstwa Galilei. W tym czasie Tyberiada znów była siedzibą biskupstwa, a pozostałości katedry znajdują się na terenie hotelu „Jordan River”. Krzyżowcy również wznieśli kościół św. Piotra nawiązujący swym kształtem do odwróconej łodzi, stąd boczne ściany nie są równolegle do siebie, ale stopniowo się rozchodzą i tylna ściana kościoła jest szersza od zamykającej prezbiterium. Po zdobyciu Tyberiady przez Saladyna kościół św. Piotra zamieniono na meczet. Miasto muzułmańskie było nadal ważnym ośrodkiem żydowskim, o czym świadczy grobowiec Majmonidesa, sławnego lekarza i filozofa żydowskiego, pochodzący z tamtych czasów.
Od połowy XVII wieku franciszkanie z Nazaretu przybywali do Tyberiady, aby w tym kościele obchodzić uroczystość świętych Piotra i Pawła. Za udostępnienie miejsca, muzułmanie pobierali wysoką opłatę. W roku 1757 franciszkanie zakupili kościół, ale dopiero w 1847 roku mogli zbudować mały klasztor i dokonać remontu w kościele. Z roku 1870 pochodzi neogotycka fasada, a w roku 1903 wzniesiono hospicjum dla pielgrzymów.
W prezbiterium znajduje się fresk przedstawiający św. Piotra płynącego w łodzi, przy tylnej ścianie stoi drewniana figura przedstawiająca Jezusa, który powierza Piotrowi swoją owczarnię. Na dziedzińcu znajduje się statua św. Piotra, będąca kopią znanej rzeźby z Bazyliki św. Piotra na Watykanie. Jest ona darem pielgrzymów francuskich z 1883 roku. Tam też znajduje się pomnik, wzniesiony przez żołnierzy polskich w roku 1945 jako wyraz wdzięczności za gościnę, jakiej w hospicjum udzielili franciszkanie polskim tułaczom i żołnierzom w czasie drugiej wojny światowej. W centrum pomnika znajduje się płaskorzeźba Matki Boskiej Częstochowskiej, po bokach stoją postacie najpierw harcerze i harcerki, następnie świętych Michała i Krzysztofa, dalej huzara i współczesnego żołnierza, a na końcu przedstawione są herby miast polskich. Tyberiada jest międzynarodowym centrum turystycznym z potężnymi hotelami, promenadą nad jeziorem i przystanią dla statków oraz ważnym ośrodkiem szlifierni diamentów.
źródło: „W Ojczyźnie Chrystusa”
Warto przeczytać
https://biblia.wiara.pl/doc/2839991.Tyberiada
